Wrażliwość na dotyk i komunikacja Częścią ciała wrażliwą na dotyk u psów jest tzw. słabizna i brzuch. Dotykając tych miejsc należy robić to bardzo delikatnie. Psy nie lubią też, kiedy łapiemy je za opuszki łap - są one silnie unerwione i wrażliwe na dotyk. Psy komunikują się ze sobą za pomocą mowy ciała. Dotykając psa my również wysyłamy mu komunikaty. Niektóre sposoby okazywania sympatii akceptowane przez człowieka, dla psa mogą być nieprzyjemne lub nawet nieakceptowalne. Psy nie lubią uścisków. Obejmowanie psów za szyję jest dla nich niekomfortowe, budzi niepokój czasami agresję, ponieważ znacząco ogranicza swobodę ruchów. Poza tym dotykanie okolic szyi i karku wiążą się z okazywaniem dominacji. Wibrysy Psy maja receptory dotykowe rozmieszczone na całej powierzchni ciała. Szczególnie wrażliwe na dotyk miejsca to podeszwy łap (na ich opuszkach znajdują się receptory czuciowe reagujące na wibracje), oraz okolice oczu i nosa, tam gdzie umieszczone są tzw. wibrysy. Te twarde i sztywne włosy czuciowe są głęboko osadzone w skórze i otoczone gęstą siatka komórek nerwowych. Wibrysy posiadają wszyscy przedstawiciele rodziny psowatych oraz wiele innych gatunków ssaków: koty, foki, niedźwiedzie, szczury. Pełnią rolę narządu dotyku i służą do lokalizowania, oraz rozpoznawania obiektów. „Neurofizjolodzy zdają się zgadzać, że powierzchnia kory czuciowej w mózgu, przeznaczona na przetwarzanie informacji pochodzących z poszczególnych części ciała, jest doskonałym wskaźnikiem, na ile ważną funkcję spełnia dany obszar w postrzeganiu świata przez zwierzę. W tych obszarach mózgu, które zajmują się informacjami dotykowymi u psa, niemal 40% przeznaczonych jest dla części twarzowej głowy, z czego lwia część powierzchni zawiaduje okolicą górnej szczęki gdzie zlokalizowane są w dużej liczbie wibrysy. Każdy pojedynczy wibrys ma przypisany sobie w mózgu obszar kory, co oznacza, że do przekazywanych przez nie informacji przykładana jest duża waga. Psi fryzjerzy nierzadko, kierując się względami estetycznymi, pozbawiają psy włosów czuciowych, co negatywnie wpływa na zdolność precyzyjnego postrzegania najbliższego otoczenia. Wibrysy ostrzegają o znajdujących się blisko psiej głowy przedmiotach, chronią je, zatem przed wpadaniem na ściany, drzwi i inne przedmioty. Szczególnie istotna role odgrywają o zmierzchu. Psy, którym wibrysy z jakiś powodów zostały usunięte czują się mniej pewnie w przyćmionym świetle: poruszają się powoli i ostrożnie. „Mający swoje wibrysy na miejscu pies nie musi wcale stykać się z jakąś powierzchnią, aby wiedzieć, że znajduje się ona w pobliżu. Wrażliwość tych wyspecjalizowanych włosów jest tak duża, że mogą one nawet rejestrować minimalne zmiany kierunku ruchów powietrza. Kiedy pies podchodzi do jakiegoś przedmiotu, na przykład do ściany, fale powietrza, które wzbudza swoim ruchem, odbijają się od niej, poruszając lekko wibrysami, a to już wystarczająca informacja, że jakiś obiekt znajduje się w pobliżu”. Wrażliwość na temperaturę Człowiek posiada komórki nerwowe zdolne do identyfikowania zarówno ciepła i zimna. Psy są pod tym względem uboższe od nas, posiadają receptory reagujące tylko na zimno. Ciepłych miejsc poszukują, aby zredukować uczucie zimna, które odbierają jako nieprzyjemne. To ewolucyjne niedociągnięcie powoduje, że pies nie potrafi skutecznie zaadaptować się do życia w gorącym klimacie. Psy reagują na ciepło dopiero w momencie poparzenia i uszkodzenia powierzchni skóry – wówczas dochodzą do głosu receptory bólu. Wbrew powszechnemu przekonaniu, gęste psie futro chroni nie tylko przed zimnem nie dopuszczając do ochłodzenia organizmu, ale również przed ciepłem stanowiąc barierę przed wysoką temperaturą a skórą. „Jednak, kiedy jest bardzo gorąco ciepło kumuluje się w organizmie, a wtedy futro staje się przeszkodą w chłodzeniu, zatrzymując ciepło. Pies może chłodzić się jedynie poprzez dyszenie i pocenie się poduszkami łap, co poważnie utrudnia obniżanie temperatury ciała i może doprowadzić do szoku termicznego.” Pozostawienie psa w zamkniętym samochodzie w upalny dzień może doprowadzić do śmierci zwierzęcia już po dwudziestu minutach. Opracowanie: Aneta Stec źródła: „Tajemnice psiego umysłu” S. Coren Opublikowano: 19.05.2014 06:55 Autor: Administrator