Rozmówca : Alexandra Horowitz - psi behawiorysta. Rozmawiała: Claudia Krawczynska (kontynuacja rozmowy) Claudia Krawczynska: Dlaczego tyle czasu pochłonęło naukowcom zrozumienie natury psa? Alexandra Horowitz: Myślę, że naukowcy wyszli z założenia, że tylko te zwierzęta, które są zbliżone do nas - tak jak małpy - mają podobne zachowania do ludzkich. Ale okazało się, że w zachowaniach społecznych, poddając interpretacji postawę ciała oraz gesty, psy często przewyższają szympansy! Dodatkowo, podejrzewam, że postrzegano psa jako zwierzę już poznane, ponieważ są nam bardzo bliskie jako zwierzęta domowe. To co odkrywamy teraz, to fakt, że w wielu przypadkach nasze zdrowo rozsądkowe rozumienie psa rozmija się z prawdą. C. K.: Duża ilość badań dotyczy psich zabaw. Dlaczego to tak ważne? A.H.: Zabawa jest niesamowitym doświadczeniem, w którym można zaobserwować, że psy to wysoce utalentowani gracze. Jak wielu właścicieli wie, większość zabaw rozpoczyna się sygnałem; ukłonem, w którym to jeden pies ugina się na przednich łapach, trzymając tył w górze, unosząc ogon w górę i machając nim. Innym sygnałem jest zachowanie kiedy pies pędzi susem do drugiego psa, często w podskokach. Te sygnały są często uważane za zaproszenia do zabawy. Okazuje się, że jest to bardzo ważne aby zasygnalizować chęć do zabawy wcześniej, gdyż zabawa często zawiera zachowanie, które mogłoby być uważane za agresywne w innym kontekście, takie jak: gryzienie, kopulowanie, wskakiwanie na siebie. A.H.: Kiedy przyglądałam się materiałom nakręconym podczas zabawy w zwolnionym tempie, zauważyłam, że psy potrafią bez problemu zwrócić uwagę swojego towarzysza jeszcze przed zasygnalizowaniem chęci zabawy. Wydaje się również, że zdają sobie sprawę z tego, jaki rodzaj zaczepki działa w określonych sytuacjach. Mocniejszą zaczepkę stosują psy kiedy drugi osobnik jest roztargniony, delikatniejszą kiedy pies stoi spokojnie. W przypadku ludzi, człowiek musiałby krzyknąć, aby zwrócić uwagę drugiej osoby, rozmawiającej z kimś innym. Z drugiej strony - nie musimy również zbyt głośno zachowywać się, by zwrócić uwagę kogoś, kto stoi naprzeciwko nas. C.K.: Psy tej samej rasy jak np. psy pasterskie wydają się mieć większe skłonności do zabawy oraz rodzaj tej zabawy różni się od zabawy innych psów. Na przykład używają oka, kto pierwszy mrugnie - ten ściga. Czy przestudiowałaś behawioralne cechy różnych ras oraz sposób ich wyrażania w zabawie? A.H.: Interesuje mnie fakt, że psy często odnajdują sobie innych towarzyszy tej samej rasy do zabawy. Prawdą jest, że nawet podobne do siebie psy mieszanych ras często się ze sobą bawią. Może to być spowodowane tym, że właściciele tych psów poszukują dla swoich podopiecznych kompanów w podobnym typie. Ale dla większości psów ważne jest charakterystyczne zachowanie u drugiego psa: sposób, w jaki drugi pies namawia do zabawy, jak używa ogona i jak patrzy oraz czy używa innego języka ciała charakterystycznego dla grupy rasy. Moje własne badania nie koncentrowały się na analizie rasy i nie wiem czy istnieją inne badania, które identyfikują różnice zachowań podczas zabawy pośród członków tej samej rasy lub pośród członków różnych ras. Ale zapewne jest to kusząca obserwacja! C.K.: Było interesujące, kiedy powiedziałaś, że bliski towarzysz zabaw, z którym pies od dawna się bawi jest w stanie stosować uproszczone wersje dotychczas używanych sygnałów. . Jak możemy nauczyć się tych skróconych sygnałów? A. H.: Skrócony sygnał jest zazwyczaj podobny do tych sygnałów używanych wcześniej. Przy ukłonie do zabawy, pies ugina łapy przednie i ma w górze tył, więc skrócona wersja tego sygnału to tylko ugięciem przednich łap, przeważnie towarzyszy temu słyszalne uderzenie. Podobnie, w wielu sygnałach pies ma otwarty pysk, prawie jakby uśmiechał się; w skróconym sygnale, pies może tylko na sekundę pokazać drugiemu otwarty pysk. Jeżeli znamy język sygnałów, możemy zobaczyć jak psy zmieniają je przy zabawie ze znajomym towarzyszem. Opublikowano: 19.05.2014 06:57 Autor: Administrator